In het vorige blogbericht Prikkeldraad en doornhagen, schreef ik over de levendige hegh van amandelbomen en braamstruiken die VOC gouverneur Van Riebeeck in 1660 plantte langs de oostgrens van de Kaapkolonie. De wilde amandelboom (Brabejum stellatifolium) is inheems in Zuid-Afrika. Enkele bomen die Van Riebeeck liet planten leven nu nog en zijn dus ruim 350 jaar oud.
VOC gouverneur Jan van Riebeeck liet in 1660 een haag van amandelbomen en doornstruiken aanleggen langs de steeds verder oprukkende grens van de Kaapkolonie. Aan de hand van een opmerkelijke logboekaantekening van Van Riebeeck en van de uitvinding van het prikkeldraad in het Wilde Westen, buig ik me over de dubbelzinnigheid van doornhagen, en de mobiele opvolger daarvan, prikkeldraad. Sluiten ze buiten, of juist op-? En gaat het om vee, of eigenlijk om mensen? Of is het een techniek om land in te sluiten en toe te eigenen? En wat vond de plaatselijke bevolking er eigenlijk van?
Naar aanleiding van een symposium over de Afrikaanstalige roman in de VOC-zaal in Amsterdam schreef ik een driedelige serie blogberichten over de strijd om collectieve identiteiten en de rol van taal, kleur en geschiedenis daarin. En passant neem ik de geschiedenis van Zuid-Afrika door en de overlap met het koloniale Nederlandse verleden en kom ik uit de kast als een Hegeliaan. En een Eurocentrist. Deel 1 gaat in op de rol van taal en kleur in de strijd om collectieve identiteiten, deel 2 op geschiedenissen en deel 3 op literatuur.
Dit deel gaat over de angst voor en de triomf over de ander⎯die soms met z’n tweeën blijkt te komen (of met nog meer). Over welhaast mystieke transformaties⎯van de collectieve ziel en van stadswijken. En over individuen en wijken die hernaamd en ontnaamd worden.
Doorgaan met het lezen van “Triomf en existentiële angst. Deel 1: de driehoek van identiteit “
Essays over wereld 